Nalgondaaa !!

De reis die ik al wil maken zolang ik mij kan herinneren zou deze dag van start gaan, het ging echt gebeuren! Een weekendtrip naar mijn geboorteplaats.. Nalgonda.. Hier heb ik de eerste drie weken van mijn leven doorgebracht. 

Even een klein stukje voorgeschiedenis hoe het zo gelopen is dat wij, Caroline en ik, met zijn tweeën gaan. Eerst zouden we met een Father gaan. Hij zei eerst de 14e, daarna de 23e en toen zei die ook nog: "We will discuss". Dit is ook een typisch voorbeeld hoe het in India gaat. Afspraken maken of dingen regelen waar je tijd voor nodig hebt, moet je verrrrr van te voren regelen. Het duurt altijd langer dan ze je vertellen. Ik zag het echt niet zitten om naar huis te gaan zonder Nalgonda te hebben gezien. De avond voor Caroline vertelde over het idee om samen te gaan, hadden we een gesprek gehad met Sophia. Zij heeft het zelfde ervaren, maar ook met een aantal vrijwilligers, en besloot de touwtjes zelf in handen te nemen. Mede door dit gesprek was ik vastbesloten om samen met Caroline te gaan. Want echt noo way dat ik terug zou gaan zonder daar geweest te zijn! 

Ook nog een stukje betreft mijn biologische ouders, nu is het wel een goede timing om dit met jullie te delen. Toen ik hier aankwam en vertelde dat ik misschien van plan was om te gaan zoeken naar mijn ouders, werd er van alle kanten hulp aangeboden. Father Balashowry is op zoek gegaan en ook een Father vanuit Shelter. Dit mocht ik niet tegen Father Balashowry zeggen, omdat hij buiten zijn boekje is gegaan voor mij. Vijaya heeft mijn papieren gekopieerd en aan Father Balaschowry overhandigd. Ze zoeken hier elke dag naar de ouders van straatkinderen, zij zijn de professionals. Father Bala heeft contact op genomen met mijn kindertehuis, de betreffende zuster was alleen te oud en al aan het dementeren... Ook konden ze niet meer informatie vrijgeven dan de papieren, omdat er niet meer informatie is.. De Father van Shelter is erachter gekomen dat hun namen in de papieren valse namen zijn, wel kon hij hun echte namen eruit halen. Er was helaas geen achternaam van mijn biologische moeder en geen voornaam van mijn biologische vader. Hiervan is nu alleen een voorletter bekend. Verder weten we de plaats Nalgonda. Father balashowry heeft mijn adoptiedocumenten overhandigd aan Shelter, zij zouden navraag gaan doen bij de lokale mensen. Ook de Father vanuit Shelter heeft lokale mensen ingezet.. Ze hebben alles gedaan wat ze konden.. Maar met de info die ik nu heb is het voor nu helaas niet gelukt om mijn ouders te vinden... Dit komt nog steeds niet binnen, ben benieuwd wanneer ik dit ga beseffen.. Ik zal mij er bij moeten neerleggen en genoegen nemen met wat ik allemaal al heb bereikt hier in India. Ik mag hier drie maanden leven, onder de Indiase bevolking zijn. Een weekend naar Nalgonda zelfs, dat kan niet ieder adoptie kind zeggen.. Hier moet ik al blij mee zijn. Ik moet kijken naar wat ik al heb bereikt, niet naar wat ik mis. Daarbij, ben ik heel dankbaar voor de vrienden en familie die ik nu in Nederland heb! Ik heb zo veel liefdevolle mensen om mij heen, daar ben ik erg dankbaar voor. Mijn ouders in het bijzonder, paps en mams even in het zonnetje zetten! Zonder hen had ik nooit dit leven gehad wat ik nu heb, bedankt daarvoor !!! Nu heb ik kansen gekregen die ik anders nooit had gehad. Ik heb ontwikkelingen doorgemaakt, onderwijs mogen volgen, een baan waar ik het naar mijn zin heb... Allemaal dingen waar ik heel erg dankbaar voor ben! Zeker nu je hier zit, sta je daar even extra bij stil.. Ik heb er dan ook voor gekozen om in Nalgonda niet te gaan zoeken voor mijn ouders, maar er gewoon te zijn. De omgeving in mij op te laten nemen en stilstaan bij het feit, dat hier ergens mijn ouders een leven hebben..Dat is al emotioneel genoeg..

Voor de reis echt kon starten moesten we de de ochtend van vertrek nog even voor permission langs Vijaya.. We hadden wel even stress, maar gelukkig stemde ze erin mee! We hadden ook al vanaf de vorige avond zin in een Lemon fruitjuice.. Toen we van Vijaya naar het appartement liepen zagen we hem het kraampje opstarten. Uiteraard herkende hij mij van de vele fruitjuices die ik genomen had, en groette hij mij. Eerst spullen inpakken, dan fruitjuice en op naar het station. Gelukkig paste alles weer in mijn grote rugzak, dit keer wel alles meegenomen en niks vergeten.. ! #Hampi.. Op onze weg naar het station was de fruitjuice tent open.. maar het mannetje nergens te bekennen.. We moesten door naar het station en nog even dubbel check of we de kaartjes wel hadden. Op het station liepen we naar de eerste en de beste fruitjuice tent en bestelden een lemon fruitjuice! Hier hadden we echt naar uitgekeken!! Ondertussen haalde Caroline alvast wat flessen water voor onderweg. We waren zo blij dat we eindelijk deze fruitjuice in onze handen hadden! Tegelijk namen we een grote slok.. ah bahhhhh... Het smaakte super zuur en zout.. Dat was een echte tegenvaller.. We hebben ze sneaky weggegooid en bij een ander tentje de vertrouwde ananas smaak gehaald. Het tentje voor de deur is toch beter.. Later kwamen we er achter dat als we sweet lemon hadden besteld het al beter zal zijn geweest.. Maar goed, lunch moet erin. Tegen 12 uur zou de trein vertrekken, een treinreis van 4 uur lang! Eerst nog maar even een omelet met broodjes bestellen, deze zijn zo lekker op het station! Het laatste stukje was niet goed gebakken, dus besloot het aan een zwerf vrouwtje te geven. Zij heeft er meer aan dan de prullenbak. Ze was er erg blij mee, dat was goed om te zien!  Natuurlijk was er vertraging en hebben we zeker een half uur langer gewacht. Het spoor kwam eindelijk op het bord te staan, dus op naar de trein. We zochten een plekje waar we nog even konden wachten tot die aankwam. We hebben een heel gesprek gehad daar. Toen ik opzij keek schrok ik me kapot, een vrouw naast me keek me heel intens aan met grote ogen. Ze bleef mij ook gewoon recht aankijken. Het is natuurlijk ook raar om een Indiaas iemand te zien praten met een blank persoon in een taal die je niet begrijpt..

Eindelijk kwam de trein eraan. We hadden zitplaatsen, dat was wat goedkoper. Eerst zaten we naast elkaar en later heb ik mij opgeofferd om tussen twee Indiase mannen te gaan zitten. De plek tussen hun in was van ons, dus één van ons moest gaan.. Ik heb het overleefd, een vier uur lange treinreis op mijn gat.. Je krijgt er een spontane houten kont van! Ondertussen heb ik in mijn dagboek geschreven, die ik heel slecht bij houd, en nog wat geslapen. We zagen veel stations in the middle of no where... Zeker de paar stations voor Nalgonda.. Ik kon niet geloven dat ik binnen een paar tussenstops in mijn geboorteplaats zou belanden.. We hadden heel leuk bedacht een riksja te nemen vanaf het station, maar dan moest die er wel staan bedachten we ons ter plekke in de trein.. ! Wat nou als Nalgonda ook zo een station had.. Op die stations was echt nergens leven te bekennen. Er was een groot blok beton waar je kon wachten en instappen, verder veel bomen. Ook was er weinig tot geen verkeer.. We waren heel erg blij en opgelucht toen we zagen dat Nalgonda een wat groter station had. Net voor we uitstapte konden we nog wat samosa meepakken! 

Op het treinstation zag je een bord met Nalgonda staan, daar moest ik natuurlijk meteen mee op de foto!  Het was een raar gevoel en besef voor geen meter, dat ik er nu echt was.. Mijn droom is uitgekomen.. Ik was in Nalgonda.. Gelukkig stonden er riksja's buiten het station. Het waren er niet veel dus moesten we een beetje haasten om er eentje te kunnen claimen. We hadden wat hotels van te voren opgezocht en lieten het adres zien. Op naar het hotel! De weg erheen probeerde ik zo goed mogelijk in mij op te nemen. Ook zagen we overal varkens lopen, die hadden we eerder nog niet gezien in India. De wegen zijn iets rustiger, maar nog steeds weten ze de toeter te vinden.

Het begon te regenen en op het moment dat we aankwamen bij ons  hotel. De rikjsa driver zetten ons af pal voor de deur. Het was alleen een ingang met een trappenhuis. Wij zo stom om een rondje te lopen om het gebouw heen om te zoeken naar een receptie.. Die bleek uiteindelijk gewoon een paar trappen omhoog te zijn in het trappenhuis.. We vroegen naar een kamer en die hadden ze nog vrij. Het zag er heel goed en luxe uit. Voor Indiase begrippen was het ook een best duur hotel, waar we naar onze mening zelfs nog iets teveel voor betaald hadden. Zodra we in de kamer waren was het aftellen. 3...2..1...PLOF, met zijn tweeën tegelijk op het bed gesprongen! Wat een lekker bed was dat zeg! De kamer rook schoon, de douche deed het, nette badkamer en zelfs een balkon! Wat wil je nog meer?

Het was ondertussen bijna donker buiten, dus we moesten wel iets gaan eten. Op zoek naar wat te eten dus! We dachten een restaurantje gezien te hebben en besloten te kijken of het wat was. Helaas was het meer een bar dan een restaurant, maar hé. We zagen dat er een fruitjuice tent voor  het hotel stond! Wat een feest, gelijk gaan voor een mango fruitjuice! Er stond een heel lief vrouwtje achter en haar zoon dartelde er een beetje omheen. Er hingen hele schattige kleine ananasjes, super cutee! De fruitjuice was echt super lekker! We zagen een bord met fastfood, beloofd veel goeds dacht ik! Ik zag de hamburger al helemaal zitten! Helaas, in India betekent dit vaak egg noodles, chicken noodles, egg rice etc. We gingen voor een egg noodles en hebben samen een portie opgegeten. De rest van de avond hebben we vooral uitgerust, even bij tanken van de drukke weken. Het moment dat ik wilde gaan slapen kwam ik erachter dat ik niet wist waar de lichtknoppen zaten. Ik heb alle knoppen meerdere keren uitgetest, maar kon ze echt niet vinden... Eindstand, geslapen met licht aan. 

De volgende dag werden we heerlijk wakker. Ik had alleen niet heel goed geslapen vanwege mijn verstopte neus. We hebben wat restaurantjes opgezocht voor ontbijt en zijn ons gaan klaar maken. Het was ongeveer vijf minuutjes lopen. We liepen langs heel wat fruitkraampjes en hebben dit zeker onthouden voor later. Het is heel raar om daar rond te lopen... Te bedenken dat iedereen die je passeert een familielid zou kunnen zijn... 

Aangekomen in het restaurant hebben we Masala Dosa besteld, dat was me toch lekker! Een chai thee erachteraan en door. Er liepen twee jongens rond van ongeveer onze leeftijd schat ik. Ze hadden beide precies dezelfde huidskleur als ik en één van de jongens had best wat weg van mij qua uiterlijk. Dit was heel raar om te zien en kon mijn ogen er bijna niet vanaf houden. Wie weet was het wel familie geweest, de kans is kleinnnn! Maar het had gekund.. 

Na het ontbijt hebben we een riksja genomen naar de Latif Saheb Hill. Het is een hoge berg en vanaf daar zou je een mooi uitzicht hebben over Nalgonda. Heel toevallig hadden Caroline en ik hetzelfde idee over het beklimmen van deze berg, dat is wel heel fijn. Qua denken, doen en laten sluiten we goed op elkaar aan. Boven op de berg zou een moskee staan. Bij aankomst onder aan de berg waren dan ook een aantal moslims. Het zag er uit als een heilige plek voor hen. De trappen zagen er op zich best te doen uit! Let’s get the party startedddd !! Al snel kwamen we erachter, dat we een aantal pauzes in moesten lassen. We konden echt niet in één keer deze berg beklimmen. Na elke stop werd het uitzicht mooier en mooier. Ik probeerde er bij stil te staan dat ze daar ergens een leven hebben.. We hebben verschillende filmpjes en foto’s gemaakt, zo kan je het moment zo goed mogelijk vastleggen. Het uitzicht was zoo mooi.. De trappen werden steiler, de ene trap was zwaarder dan de anderen. Dan had je een stukje waar de trap veranderde in brokstukken, waarna er een stuk volgde zonder trap. Daarna kwam er gelukkig wel weer trap inzicht. In totaal hebben we er ongeveer twee uur over gedaan, om de top te bereiken. Daar stond inderdaad een moskee. We besloten daarom dan ook om een stukje lager van het uitzicht te genieten. Het was echt amazing… Het blijft zo raar dat daar ergens beneden je ouders een leven hebben, een gezin.. Wat ook mijn leven had kunnen zijn.. We zaten zo hoog dat we een groot gedeelte van Nalgonda konden zien. De lucht erboven was heel fijn...Schoon en licht. We hoorde het geluid van het getoeter beneden en het gefluit van de vogels bij ons boven. Je kon zien waar Nalgonda eindigde, door de natuur en het zand erachter. Waar de gekleurde gebouwen stoppen. Ze zijn grauw gekleurd, groen, geel, oranje, blauw, wit en roze. Het was heel mooi en bijzonder daar te mogen zijn, boven op die berg. Met behulp van google maps kwamen we erachter dat de berg zich in het midden bevindt van de westkant. Er is dus een groot gedeelte van Nalgonda wat we niet konden zien vanaf de berg. Het is veel groter dan ik had gedacht.. Ik realiseer mij nog steeds niet dat ik er echt geweest ben, een droom die uitgekomen is. Zonder Caroline had ik dit niet kunnen doen, haar ben ik er dan ook echt heel erg dankbaar voor! We hebben zeker een uur boven gezeten, gelegen, gelachen en gepraat. Daarna moesten we ons toch echt mentaal gaan voorbereiden op de klim naar beneden.. Dat ging veel makkelijker, binnen een half uur hadden we de onderkant weer bereikt. Onderweg kon ik het niet laten om een paar stenen mee te nemen. 

Het was alweer tijd voor avondeten, daar hadden we ook een knus restaurantje voor gevonden. Er waren hutjes, waar je als familie of vrienden in kon zitten, echt heel schattig! Helaas waren deze allemaal bezet en kregen wij binnen een tafel aangewezen. De kaart zag er heel goed uit, er stonden ook diverse gerechten met vis in. We vertrouwde het hier en kozen voor prawns with fried rice. Ook deelde we een broodje naan. Dat is lekker brood, met weinig smaak en wat lekker vult. Het smaakte zoo ontzettend goed! Het deed mij een beetje denken nasi van thuis. Het was goede kwaliteit voor een goede prijs. Onderweg naar huis zagen we een kiwi fruitjuice, helaas zaten we echt vol. Die hielden we dus tegoed voor de volgende dag. De avond hebben we weer lekker rustig aangedaan, genoten van het bed en contact gehad met het thuisfront. 

De volgende dag hadden we bedacht om naar een park te gaan, gewoon even rustig daar te gaan zitten en mensen kijken. Ook genieten van de natuur uiteraard! We hebben onze spullen ingepakt en uitgecheckt. Eerst weer ontbeten bij hetzelfde tentje als de dag ervoor. Dezelfde jongens waren er weer en de jongen die op mij leek zag mij wel zitten volgens ons. De manier waarop hij keek. Hij keek niet, maar hij keek. Natuurlijk bestelde we hetzelfde als de dag ervoor en daarna kon de dag weer beginnen

We besloten om eerst nog even onze kiwi fruitjuice te nemen, die hadden we nog tegoed van de dag ervoor! We liepen naar het eerste en beste kraampje die kiwi verkocht. Op onze weg hierheen passeerde we de fruitkraampjes weer, gelijk maar even wat vitamientjes ingekocht. Ze verkochten hier zelfs kiwi’s en mandarijnen, dat had ik gewoon niet verwacht! We kwamen een fruitjuice tentje tegen waar zelfs stoelen bij stonden. Dat iets wat je niet veel ziet. Het had wel wat. We bestelde een kiwi smaak en vonden eerst dat de prijs wel iets te duur was, voor Indiase begrippen dan. Tot we hem in ons handen kregen. Het was gewoon een bierglas vol met fruitjuice! Toen we het proefde was het het geld ook echt waard. Ons oog was gevallen op de dragon fruitjuice. Gemaakt van drakenfruit, dat had ik nog nooit gegeten. Die moesten we dus proberen. Hupakeee, een tweede erachteraan dan maar! Hij viel wel iets tegen, we hadden het zoeter verwacht. Ik had ook een beetje moeite met hem leeg drinken, het was toch net iets te veel van het goede.. We raakte ook met de man aan de praat. Zoals altijd de eerste vraag waar we vandaan komen, alleen deze keer was het anders. Normaal zeg je Nalgonda in India, en heb je er verder geen beeld bij. Nu leef je in India en ben je een weekend in Nalgonda. Je hebt er een beeld bij en je weet waar je het over hebt. Het zijn niet meer alleen woorden, maar ze hebben ook een betekenis gekregen.. Hij keek mij ook verbaasd aan toen ik zei dat ik daarvandaan kwam. Hij vertelde wat meer over zichzelf, hockey is zijn passie. Sinds zijn huwelijk is hij gestopt met spelen en zijn broer woont in de UK. Het leek een aardige man en het was een leuk gesprek! Maar goed, we hadden onze vitamines weer binnen. Op naar het park! Dat wordt weer even een riksja aanhoudennn!

De weg erheen was mooi om te zien. Nog steeds gek dat dit gewoon mijn geboorteplaats is. Wel voelde ik een soort  sfeer deze dag, een ander gevoel. Het was een soort van… jaa.. veilig gevoel..? De mensen, de gastvrijheid en de gebruiken waren we al bekend mee. Het voelde een soort van .. thuis..? Nee, ik weet niet.. het was een heel raar en apart gevoel.. De huisjes werden minder en veranderde van steeds meer bouwval, naar natuur. Eenmaal aangekomen dachten we een paar seconden zitten we wel goed? Tot we binnen waren, we moesten wel 5 r.s. entree betalen. Dat is echt geen geld.. Het grootste gedeelte was heel mooi groen. De weg erlangs was ook best rustig en je hoorde de vogels weer fluiten. Door de vele bomen die er stonden was de lucht gelijk weer een beetje anders. Het was weer wat lichter voor je longen. We zagen er hagedissen lopen en er was nog best wat kleur contrast. Er liepen veel koppels rond, ze zaten op bankjes en of waren aan het wandelen. Als je verder naar achter liep kwam je bij het kindergedeelte uit. Er stonden wat toestellen, maar het gras was ook gelijk een stuk minder groen. We vonden een mooi plekje op een bankje. We hebben gezeten, gepraat, gelachen, en geluisterd naar het gefluit van de vogels. We hebben zeker twee uur zo gezeten.

Tot er een groepje jongens op ons af kwam lopen. Naja, hij durfde eerst niet. Later kwamen ze met z'n drieën naar ons toegelopen en eentje deed het woord. De andere twee stonden er een beetje ongemakkelijk bij. Ze waren rond de 20 jaar en hij kwam steeds dichter bij me staan. Hij bleef maar door praten en er waren een aantal ongemakkelijke stiltes gevallen. Na een half uur stond die er nog en vroeg die of we met ze wilde chillen. 1..2.. nou nee, dus dat zeiden we ook. We hebben het echt meerdere keren moeten herhalen voor ze eindelijk weggingen. Het heeft echt gewoon een kwartier geduurd voordat die een “Nee” accepteerden. We waren erg blij dat ze eindelijk weggegaan waren!! We besloten even te wachten tot ze uit het zicht waren, om daarna het park te verlaten. 

We het was al rond half 4 en om 17.40 ging onze trein terug naar Vijayawada. We hadden een winkeltje gevonden, die uiteindelijk dicht bleek te zijn. Dat was een riksja ritjes voor niks.. We moesten beide naar de wc, was er nou toevallig een benzinestation in de buurt. De wc was echt heeeel ranzig. Het was ook weer een gat in de vloer en het stonk er naar ontlasting.. Maar als je moet dan moet je.. Na de wc overleefd te hebben zijn we een richting uitgelopen en kwamen we weer uit bij de Hyderabad road. Op deze weg was ook ons hotel. Daar zat toevallig een kledingzaak waar ze leuke tjuni’s verkochten, de sjaals die je hier draagt. Daar moet trouwens dezelfde kleur in voorkomen als de kleur van je broek. Anders is het niet “decent”. In die winkel hadden ze nou net een leuke aanbieding, waar wij natuurlijk een zwak voor hadden. Ondertussen moesten we ook op de tijd letten dus haastig hebben we een paar tjuni’s uitgezocht. Ondertussen stelden ze allemaal vragen aan ons en waar we vandaan komen etc. Snel afgerekend en het onze tassen niet vergeten! Het trappetje afgerend en de eerste en beste riksja aangehouden die langsreed. In koor zeiden we “railway station”. Hij had een goede prijs en we stapte gelijk gehaast in. We hadden nog 20 minuten. De medewerkers lachten ons uit vanachter het glas en ik zwaaide maar naar ze. Ze zwaaide wel terug! Met veel gelach zaten we dan in de riksja. Het laatste ritje door Nalgonda.. 

Op het station aangekomen kwamen we erachter dat we 2 verschillende plekken hadden in verschillende coupés. Dat kan niet, want we hebben maar 1 ticket en die moet je kunnen laten zien. Je kan hem moeilijk door twee scheuren.. We hadden bedacht dat we om de beurt dan zouden staan en zitten. Helemaal mentaal voorbereid op een zware trein reis zagen we de trein aan komen rijden. Tot onze verbazing was onze zitplek een sleeper place.. dus wij instappen.. Zoeken naar ons stoel nummer.. Ja hoor! Het was een slaapplek voor 1 persoon bovenaan!! Dus een bed die waar we met z'n tweeën op konden zitten!! We waren zooo blij, zooo blij !! Alleen moest ik even een man wakker maken die op onze plek lag te slapen, en daar gingen we dan! Terug naar huis.. Jaa zo voelde het.. Naar Vijayawada, de flat. 

Een droom is uitgekomen, ik heb mijn geboorteplaats mogen zien. Het was een fantastisch weekend..!! Je weet nooit of je hier ooit nog een keer terug zal komen, of dat dit de eerste en de laatste keer was.. De tijd zal het leren.. 

Ik heb me er ook best veilig.. of zelfs even thuis gevoeld.. De mensen zijn zo gastvrij, de mentaliteit is iets anders dan in Vijayawada en het is natuurlijk ook kleiner. Het was bijzonder hier te mogen zijn, dit te mogen ervaren.. Veel mensen krijgen deze kans niet. Ik mag van geluk spreken vind ik.. 

Ik heb weer een puzzelstukje gevonden van mijzelf, waar ik al heel lang nieuwsgierig naar ben geweest. Ik voel me ook anders.. Kan niet zo goed beschrijven hoe.. Je bent weer meer te weten gekomen over je achtergrond..  Dankbaar en blij dat ik het heb mogen vinden.. !!