Eerste daagjesss :)

Laten we beginnen bij het begin.. 

De vluchttt

Voor de reis erheen had ik in het begin veel spanning, vooral op het laatste moment tijdens het afscheids drankje. We hadden afgesproken rond 12 uur op schiphol, wat gedronken en daarna richting de drop-off. Iedereen nog even een dikke kus en knuffel gegeven. Uiteraard liet ik mijn telefoon vallen toen ik mijn paspoort wilde laten zien..  dat is éénnnn.. 

Na de bagage te hebben afgeleverd richting de gate, nog even snel flesje water vullen en de bordjes volgen. Toch wel beetje spannend zo. Toch dacht ik, dit gaat mij wel lukken. Aan de andere kant, ook beetje (heeeel) spannend. Toen ik bij de gate aankwam was het eerste besef momentje. Er waren namelijk veel Indiase mensen die bij de gate stonden en voornamelijk mannen. En een handjevol Duitse en Nederlandse mensen. Eenmaal in het vliegtuig had ik een plekje bij het raam, van te voren gereserveerd :). Naast mij zaten een Duitse en een Indiase man. Daar gaat die dan, richting India. Tijdens de vlucht met de man naast mij aan de praat geraakt en hij gaf mij zijn nummer. Voor het geval er iets mis zou gaan met de overstap, want wat doet zo'n jong meisje alleen in India. Super lief van hem, ik heb zijn nummer gelukkig niet nodig gehad! 

Door de vertraging van 1.30 uur kwam ik later aan en hoefde ik dus ook minder lang te wachten op mijn aansluitende vlucht. Tijdens de landing keek ik uit mijn raampje. Ik dacht, nu vlieg ik boven Delhi. Dit is echt, ik kijk nu neer op India. 

Eenmaal uitgestapt was ik even de weg kwijt, ik wilde gewoon naar mijn bagage. Na het meerdere keren te hebben gevraagd aan verschillende personen, kwam ik aan waar ik moest zijn bij de balie voor sticker visum. In het vliegtuig kregen we een kaartje om hier in te leveren. Ook stond erbij, adres in India. Deze wist ik niet uit mijn hoofd en had ik dus niet volledig ingevuld. Mijn wifi deed het niet en had verder geen informatie.. toen had ik echt even een stress moment. Gelukkig had ik op mijn laptop screenshots van mijn visum gegevens, deze heb ik er snel bij gepakt en in gevuld. Ik kon haar slecht verstaan door haar dialect Engels en veel geduld had ze niet Pfff.. zooo ik ben het land in! 

Uiteindelijk had ik ook mijn bagage, maar... Waar moest ik nu heen... Gelukkig zag ik de crew van de vlucht en vroeg aan ze of ze wisten waar ik heen moest. Er stond een Indiaas mannetje bij die mij vriendelijk de informatie gaf. Daarna toch nog even ergens anders gevragd voor de zekerheid.. Bordjes volgen en nog even vragen of ik wel deze kant op moest voor mijn bagage en stoelnummer. Even mijn boardingpas showen en doorrr. Eenmal bij de vertrekhallen aangekomen mijn vliegnummer gezocht op het bord en mijn bagage ingechecked. Zo ook mijn het nummer van mijn stoel en gate gekregen.

Dan komen we bij de security check.. wat een gedoe. Twee soorten poortjes, male en female. De vrouwen moesten in een hokje afgesloten met gordijntjes worden gefoulieerd. Weer even een momentje van, owja... Indiaa. Richting het lopen naar de gate voelde ik mij niet op mijn gemak, al voor de security check niet. Gewoon zo snel mogelijk zorgen dat ik bij de gate aankwam. Er liepen voornamelijk mannen en voelde me erg ongemakkelijk.. 

Eenmaal bij de gate aangekomen moest ik even bedenken waar ik zou zitten.. uiteindelijk en plekje gevonden waar ik tevreden mee was. Ik moest nog 30 minuten wachten, gelukkig door de vertraging dus veeeel minder langg!! Eindelijk ook wifi, even iedereen laten weten dat ik oké was. Er zat een klein Indiaas gezinnetje naast mij, met een jongetje van 1.5 jaar. Ik raakte aan de praat met zijn vader en het kindje kwam mij een handje geven. Zijn moeder vroeg hem mij een koekje te brengen, sooo cuteeee. Het was ook heel raar.. Want in de ogen van het jongetje herkende ik mijn eigen ogen van de foto's.. Groot, nieuwschierig, met een lichtje erin.. Het is raar om herkenning te zien, omdat ik dat nooit echt gehad heb in Nederland. 

Eenmaal in de stoel richting Vijayawada, gekeken of ik al iets kon zien van het land. Helaas was het nog erg donker. Naast mij zat een dame van 24 jaar met haar oma. Ik raakte met haar aan de praat en het was ergg gezelliggg! We kregen hier wat eten, net zoals in het andere vliegtuig. Wat avond eten en een tussendoortje, wat allebei gelijk erg pittig was 🙈. Tijdens de landing had ik mooi uitzicht op het land. Het vliegtuig vulde zich met de geur van het land en toen ik het vliegtuig uitstapte.. Een warme walm van lucht kwam op mij af. Het was erg fijn, lekker warm met een windje. 

Caroline en Trijntje stonden al klaar toen ik mijn bagage terug had. Het was erg fijn om ze te zien en we hadden gelijk veel te vertellen aan elkaar. We werden teruggebracht naar het vrijwilligerhuis door een Brother, hij had net zijn rijbewijs. De drukte op de weg viel deze eerste rit wel mee, wel merkte ik het verschil van de lucht. De lucht is zwaarder door de smog die er hangd, nog steeds merk ik het verschil. 

Eenmaal in het huis, viel alles onwijs mee. Ik had me ingesteld op het slechtse, dus dat heeft erg in mijn voordeel gewerkt. Het toilet is prima te doen, en douchen is ook best fijn. Het bed ligt prima, alleen de hitte is erg wennen. Gelijk hebben we gepint en wat kleren gekocht, punjabi's

Daarna volgde al een paasbrunch met de Father en Brothers van de projecten bij het kantoor. De Father is iemand die de baas is van alle projecten. Ook bijna allen vrijwilliger van het huis waren erbij. Het stelde niet heeel veel voor, gewoon even buiten wat luchen ipv binnen. Dit was ook mijn eerste maaltijd met mijn handen, het was heeel lekker om te eten met mijn handen! Ook had ik al vrij snel de techniek onder de knie. Ik wilde mijn vingers aflikken, maar één van de vrijwilligers vertelden mij dat dat iets is wat ze hier niet doen. De rest van de dag heb uitgerust en wat gepraat met de anderen vrijwilligers. Tot zover de eerste dag en aankomst

ik weet dat het veel is om te lezen in één keer, maar ik probeer echt alles zo kort mogelijk te houden!! :) 

Tweede dagje

De eerste nacht was echt vreselijk, heb zowat de hele nacht wakker gelegen en een manier gezocht om in slaap te vallen. Het was te heet en te veel geluiden buiten, toeters van de auto's. Wie het snelst rijdt en de luidste toeter heeft heeft voorrang. Uiteindelijk iets van 3 uur slaap gehad en weer wakker door de hitten. 

Eerst ontbeten met ze allen met de Fathers en Brothers, elke ochtend kan je aanschuiven rond 8 uur. En ja.. het is echt 3x per dag rijst eten :). Het is anders dan in Nederland en best goed te doen. Het is alleen soms erg pittig, maar je kan zelf beslissen wat je wel en niet neemt. Prima te doen eigenlijk, tot nu toe dan.. 

Ik had daarna een afspraak met Vijaya, die staat weer boven de Father. Hier hebben we een formulier ingevuld zodat ik in het systeem sta. Eenmaal weer thuis belde Vijaya een andere vrijwilliger in het huis om te vertellen dat ik na de lunch al kan beginnen met de introductie. Dan neem je een kijkje bij alle projecten, aan het eind word je een project toegewezen. Normaal krijg je een schema voor de week, ik niet. De vakantie is begonnen voor de kids en dus is het wat chaotisch. Ik moet per dag afwachten wat er komen gaat.. niet echt mijn sterkste kant..

Voor de lunch kan je aanschuiven rond 1 uur, neem de tijden niet te serieus want als je er kwart over 1 bent is het ook goed. Ik was erg blij dat ik gelijk mocht kijken bij de projecten! 

Even kort over de projecten. Je hebt projecten buiten en binnen de stad. Drie buiten en binnen de stad zijn er vier. Wanneer je een project buiten de stad krijgt overnacht je daar doordeweeks en in het weekend weer in het huis. 

De projecten waren best heftig, maar ook interessant en leukk. Eerst zou ik naar 1 project gaan, uiteindelijk toch naar twee. Het eerste project was 2 uur rijden. Ik denk dat ik nog een beetje last had van een jetlag, want ik was erg moe. De weg erheen heb ik veel gezien, het was zo'n besef momentje van, ohja.. India.. Ik zag sloppenwijken langs de weg, het was heel raar om te beseffen dat dat echt was. Ook de natuur veranderde naar meer natuur en de lucht werd lichter, minder smog. 

Het project heet Vimukti, een project voor de kids met een verslaving. De vrijwilligers zijn allemaal van het huis, dus ik kende ze al. Ze vertelde wat over het project en gaven mij een rondleiding. We hebben daarna nog wat gepraat en toen kwam er een kindje naar mij toe van 14 jaar. Hij vroeg, do you want to play sister? Iedereen spreekt je op de projecten aan met zuster, dat is even raar en wennen. Ik was met hem gaan tennissen, en just that big smile on his face.. amazing.. Ook viel mij hier op dat in India iedereen met het hoofd beweegt. Er volgde weer een besef momentje... 

Op de weg terug vertelde de Father dat we een kijkje zouden nemen bij het project van Caroline. Ik was erg moe en wilde eigenlijk gewoon naar mijn bed, in de auto had ik ook moeite met het open houden van mijn ogen. Wel was ik erg benieuwd naar haar project. De jongste kinderen op haar project zijn rond de zes jaar oud. Het was erg lief en schattig om ze te ontmoeten. Veel kids vroegen, where are you from? Ik antwoorden dan from the Netherlands. He said, but your skinnn. Ze vinden het moeilijk om het woord adoptie te snappen en kunnen de link tussen Nederland en mijn huid haast niet leggen. Heel lief om dan die oogjes te zien die je dan vragend aanstaren.. 

​​​​​​Derde dag

De tweede nacht heb ik heerlijk geslapen, ik was dan ook erg moe van de dag ervoor.. 

Vandaag ben ik meegegaan naar het project in de stad, de Shelter. Hier komen de kids als eerst terecht. Momenteel zijn hier maar drie kinderen, dat is dus heel positief. Ze zijn alle drie rond de 15 jaar. Als ze hier klaar zijn dan kunnen ze door naar 1 van de andere projecten. We zijn in een Tuk Tuk naar de Shelter gegaan, met twee andere vrijwilligers. Elke keer dat je in een auto zit denk je dit gaat fout.. we gaan botsen.. maar toch gaat het elke keer tot op de centimeter goed.. Maar, de Shelter. Hier heb ik twee uur lang gepraat met een zuster die de leiding heeft, ze heeft het hele systeem van de projecten uitgelegd. Daarna nog even bij de kinderen gezeten en toen naar het treinstation. Daar begint alles, dan gaan ze kijken of ze straatkinderen kunnen vinden om ze een kans te geven op een andere toekomst. Meegaan is op vrijwillige basis en als ze er eentje vinden gaan ze eerst naar de Shelter. Dan gaan ze uitzoeken of er een kans is om naar huis te gaan, naar de ouders. 

Het was leuk om mee te gaan, maar het was zoo verschrikkelijk heet. Het was like vijf minuten lopen van de Shelter naar het treinen, de zon scheen voluit en ik dacht... Nooooo.. just way to hott.. We hebben geen kindje gevonden, we hebben de middag gelopen daar. Toen zijn we gaan lunchen bij de Shelter, naast de kids op de grond. Ook dit was weer een momentje van besef.. Na de lunch weer naar de treinen. We liepen, zaten, praten, liepen etc. Ik was mijn flesje water vergeten en het was echt zo vermoeiend. Toen stond er een trein een uur stil, dus gingen we er in zitten en even uitrusten. Ze zeiden ga even slapen, je hebt het nodig. Dus dat deed ik. Je heb banken tegen over elkaar en erboven heb je soort bedjes.

Toen ik eindelijk thuis was was ik echt heeel blij. Ik ben kapot, dus ben gelijk gaan zitten. Zo richting bed en morgen weer een nieuwe dag.

Overal waar ik kom zie ik herkenning, thats weird. In Nederland heb ik mijn kleur niet meer door en hier zie ik het overal. Soms voel ik mij Indiaas, soms Nederlands. Het is echt heel gek.. kan het niet heel goed beschrijven. De momenten van realizering komen met de tijd, zoals je kunt lezen. Ik ben er nu al drie daagjes, maar volledig realizeren doe ik nog niet..

Ik weet dat het een lange blog is, maar wilde het allemaal graag met jullie delen! Wat mij morgen te wachten staat, geen idee. I just go for breakfast en dan zie ik wel wat mij te wachten staat. Ook de stroom is weer uitgevallen, dus de zaklampen komen heeeel goed van pas. Ik hoop dat het straks weer aangaat, anders is slapen niet te doen..

Dat was het dan weer, ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen. Ik vind het in iedergeval leuk om te schrijven!